Zorgmijding
Wanneer u ondersteuning zoekt voor een dierbaar persoon, maar degene zelf ziet nut & noodzaak van deze hulp niet in, kan er sprake zijn van zorgmijding. Volgens Wikipedia is zorgmijding een veelvormig verschijnsel:
Zorgmijding kan samenhangen met de ontoegankelijkheid van voorzieningen. Veel voorzieningen zijn moeilijk toegankelijk door wachtlijsten, drempels, in- en uitsluitingscriteria of door een bureaucratische opstelling van hulpverleners. Een andere reden kan liggen in de angst voor eventuele financiële consequenties van de behandeling wanneer men om welke reden dan ook onverzekerd is. Daarbij zijn veel personen bang voor de diagnose en de consequenties daarvan, bijvoorbeeld ziekenhuisopname, een operatie, chemotherapie, invalide raken, de dood, opgenomen moeten worden in een verzorgingshuis. Men kan bang zijn de controle over zijn eigen leven te verliezen door hulpbehoevend te worden. Men gaat hierbij voorbij aan het feit dat men al feitelijk hulpbehoevend is en dat het negeren van het probleem dit niet oplost. Wie slechte ervaringen heeft met de zorg kan besluiten haar te mijden.[1] Het is een veelvormig verschijnsel dat samen kan gaan met een gebrek aan daadkracht en initiatief van hulpverleners om mensen met opeenstapelende problemen te helpen. Hulpverleners wachten het initiatief van anderen af of verwijzen deze cliënten naar elkaar door. Zorgmijding kan te maken hebben met het ontbreken van wederzijds vertrouwen tussen hulpverleningsinstellingen en cliënten.
De oorzaak van zorgmijding is vaak lastig te duiden; er zijn verschillende aspecten die een rol spelen, zoals verminderde zelfreflectie waardoor er geen reëel beeld is van de eigen omstandigheden en mogelijkheden. De cliënt voelt zich over het algemeen snel betutteld, gestigmatiseerd & aangetast in zijn (of haar) autonomie. Om de ondersteuning te krijgen, moet de cliënt bovendien zeer persoonlijke informatie prijsgeven. In combinatie met het gebrek aan continuïteit in ondersteuning, de steeds wisselende gezichten, versterkt dit de beleving van de cliënt dat de zorg niet matcht met de vraag.
Ook mantelzorgers kunnen zorg mijden. Soms wordt dit veroorzaakt door de bemantelde die psychologische druk uitoefent om het inschakelen van een buitenstaander te voorkomen, maar de mantelzorger kan ook de mening zijn toegedaan dat hij (of zij) alles zelf op moet lossen. De drempel om externe hulp in te schakelen wordt dan steeds hoger.
Neemt u gerust contact op wanneer u met ons over dit onderwerp van gedachten wilt wisselen.
Zorgmijding kan samenhangen met de ontoegankelijkheid van voorzieningen. Veel voorzieningen zijn moeilijk toegankelijk door wachtlijsten, drempels, in- en uitsluitingscriteria of door een bureaucratische opstelling van hulpverleners. Een andere reden kan liggen in de angst voor eventuele financiële consequenties van de behandeling wanneer men om welke reden dan ook onverzekerd is. Daarbij zijn veel personen bang voor de diagnose en de consequenties daarvan, bijvoorbeeld ziekenhuisopname, een operatie, chemotherapie, invalide raken, de dood, opgenomen moeten worden in een verzorgingshuis. Men kan bang zijn de controle over zijn eigen leven te verliezen door hulpbehoevend te worden. Men gaat hierbij voorbij aan het feit dat men al feitelijk hulpbehoevend is en dat het negeren van het probleem dit niet oplost. Wie slechte ervaringen heeft met de zorg kan besluiten haar te mijden.[1] Het is een veelvormig verschijnsel dat samen kan gaan met een gebrek aan daadkracht en initiatief van hulpverleners om mensen met opeenstapelende problemen te helpen. Hulpverleners wachten het initiatief van anderen af of verwijzen deze cliënten naar elkaar door. Zorgmijding kan te maken hebben met het ontbreken van wederzijds vertrouwen tussen hulpverleningsinstellingen en cliënten.
De oorzaak van zorgmijding is vaak lastig te duiden; er zijn verschillende aspecten die een rol spelen, zoals verminderde zelfreflectie waardoor er geen reëel beeld is van de eigen omstandigheden en mogelijkheden. De cliënt voelt zich over het algemeen snel betutteld, gestigmatiseerd & aangetast in zijn (of haar) autonomie. Om de ondersteuning te krijgen, moet de cliënt bovendien zeer persoonlijke informatie prijsgeven. In combinatie met het gebrek aan continuïteit in ondersteuning, de steeds wisselende gezichten, versterkt dit de beleving van de cliënt dat de zorg niet matcht met de vraag.
Ook mantelzorgers kunnen zorg mijden. Soms wordt dit veroorzaakt door de bemantelde die psychologische druk uitoefent om het inschakelen van een buitenstaander te voorkomen, maar de mantelzorger kan ook de mening zijn toegedaan dat hij (of zij) alles zelf op moet lossen. De drempel om externe hulp in te schakelen wordt dan steeds hoger.
Neemt u gerust contact op wanneer u met ons over dit onderwerp van gedachten wilt wisselen.
