Eenzaam

Wat is eenzaamheid nou eigenlijk?

Eenzaamheid ontstaat wanneer de relaties die mensen met anderen hebben, niet aan hun verwachtingen voldoen (Bron: Dykstra, 2009 (#reference_19560).

Het is dus een gevoel dat iemand ervaart, wanneer iemand zijn bestaande relaties afweegt tegen zijn eigen wensen of verwachtingen ten aanzien van die relaties. Dit verklaart ook het verschijnsel van sociaal geïsoleerde mensen die zich niet eenzaam voelen, of van mensen die een groot sociaal netwerk hebben en zich toch eenzaam voelen. Met andere woorden: de verwachtingen over en van relaties met anderen beïnvloeden eenzaamheid.
 
Er zijn twee soorten eenzaamheid: sociale en emotionele eenzaamheid. Sociale eenzaamheid kan worden omschreven als een tekort en gemis van een breder sociaal netwerk (kwantiteit – men kent niet veel mensen). Emotionele eenzaamheid betreft gevoelens verbonden aan het gemis van een intieme relatie (kwaliteit – men is met niemand écht verbonden).
 
Het grootste deel van de eenzame Nederlandser is ouder dan 65. Het is belangrijk ons te realiseren dat eenzaamheid zich in iedere levensfase voor kan doen en dat in al die levensfasen zich omstandigheden kunnen voordoen die eenzaamheid, of de kans daarop, versterken. Gedacht kan worden aan ziekte of overlijden van een partner, een psychische aandoening, een lichamelijke beperking, een chronische ziekte of ouderdom, het verlenen van mantelzorg. Daarnaast kunnen onder meer ook scheiding, armoede, werkloosheid, schulden, huiselijk geweld en gepest worden het risico op gevoelens van eenzaamheid vergroten. Met name degenen die langdurig eenzaam zijn zullen daar niet snel over praten met anderen. Op eenzaamheid rust een taboe. Bijna niemand durft toe te geven dat hij of zij zich eenzaam voelt.