Een staart per post

Toen mij zus mij appte met de foto's van haar afgeknipte staart, heb ik haar gevraagd of ik dit met jullie mocht delen. Ze reageerde met het volgende persoonlijke verhaal:

'Zo’n vierenhalf jaar geleden, nadat ik ten huwelijk gevraagd werd, ontstond bij mij het idee om mijn haar te laten groeien. Hoe mooi zou het zijn om tijdens mijn huwelijk mijn haar mooi te kunnen laten opsteken. Vanaf dat moment liet ik mijn haar, een korte bob met laagjes, groeien. En dat ging heel langzaam. Vervelend is vooral de periode dat er eigenlijk geen model meer in zit. Telkens alleen de puntjes knippen en weer laten groeien. Voordat alles op één lengte is duurt heel lang. Tijdens mijn huwelijk, zo’n tweeënhalf jaar later had ik prachtig opgestoken haar. Wat was ik er blij mee. En dat terwijl het, terugkijkend, nog helemaal niet zo lang was. Het kwam toen nog niet eens tot op mijn schouders. Omdat we nog wat feestjes in het verschiet hadden en ik zeer bedreven was geworden in het opsteken van mijn haar met één speld, liet ik het doorgroeien.

Een jaar later ontstond het idee om mijn haar te doneren. Ik zat te denken aan afknippen omdat ik het zat begon te worden om overal die lange haren te vinden, vooral in het doucheputje. Maar hoe zonde is het om m’n haren af te knippen en dan op de vloer bij de kapper terecht te laten komen. Dus ging ik in december 2019 naar de kapper en vroeg of het afgeknipt kon worden om te doneren. De kapster gaf aan dat het nog niet lang genoeg was. “Nog een jaartje doorsparen en dan heb je een prachtig kerstcadeau voor iemand”. Het afgelopen jaar ben ik, mede door corona, niet naar de kapper geweest. Mijn pony knipte ik zelf. Steeds meer begon ik uit te kijken naar het einde van het jaar. Ik had het mijn collega’s al verteld. In december gaat het eraf en ga ik het doneren. Om de kerstdrukte bij de kapper vóór te zijn maakte ik een afspraak voor eind november.  De kapper kon het knippen, maar ik moest het zelf betalen. In het verleden was dat anders, maar sinds het door corona slecht gaat in de branche, doet mijn kapper dit niet meer gratis. Ook het opsturen van de staart moest ik zelf verzorgen. Ik doe het met plezier!

En toen was het eindelijk zover. De kapster borstelde mijn haar uit en deed er een elastiek in om de lengte te meten. Het was 32,5 centimeter. De minimale lengte is 30 centimeter. Vervolgens maakte ze er een vlecht van en knipte die voorzichtig af. ‘Deze is voor jou Yvonne’, dacht ik op dat moment. Yvonne is mijn ernstig zieke collega, wiens haar aan het uitvallen is en die zich nu afvraagt of het nog de moeite waard is om een pruik aan te schaffen. Volgende week gaat de staart op de post naar de haarstichting in Den Haag. Doneer jij ook je haar om een vrouw met borstkanker te steunen en kosteloos aan een prachtige pruik te helpen?'