Op woensdag 3 april 2018 hadden wij beschikking over de 'Goeikamer' in Boerderij de Pekhoeve in Ulvenhout voor een training 'Goed omgaan met dementie'. Deze training werd verzorgd door Hans van Perge van de organisatie 'Samen Dementievriendelijk', onderdeel van Alzheimer Nederland. Marieke was de organisator van deze avond en in totaal waren wij met 13 geïnteresseerden. Allen actief in vrijwilligerswerk, enkele ook mantelzorger voor een familielid met dementie. Ruim 2 uur hebben wij geboeid geluisterd en gediscussieerd.

Op dit moment zijn er in Nederland 285.000 mensen met dementie. Dit aantal zal toenemen tot meer dan 500.000 in 2040. Een derde van de vrouwen en een vijfde van de mannen zal deze ziekte krijgen. Het is lastig om in het eerste jaar een goede diagnose te krijgen; dementie en depressie worden nogal eens met elkaar verward. Het dementieproces duurt gemiddeld 8 jaar.

De belangrijkste opdracht die wij met z'n allen hebben is: wees geduldig, leef je in in de situatie en laat iemand in zijn of haar waarde. Wees ook dementievriendelijk!

Afgelopen week was de week van de weerstand. Ik voerde verschillende gesprekken met kinderen die vonden dat mama (of papa, of beide) nu echt ondersteuning nodig had. De ouder in kwestie vond het maar onzin. Dat wil zeggen; zo deed de ouder het voorkomen. Vooral de dame die al 3 gesprekken had gevoerd met haar kinderen over de introductie van DE GEZELLIN viel mij op. De dochter mailde mij nog met de mededeling dat ‘mama er verschrikkelijk tegenop zag’. Je zult ook maar geboren zijn in de eeuw van de 2 wereldoorlogen, hebben moeten stoppen met werken op het moment dat je trouwde, je kinderen goed hebben afgeleverd aan de maatschappij, een trotse grootouder zijn van verschillende kleinkinderen met prachtige namen die de hele wereld over vliegen voor studie en goede werken. En op een bepaald moment, wanneer je de 70+ levensjaren hebt aangetikt, dan gaan jouw kinderen zich intensief bemoeien met jouw leven. Gaan zij roepen dat je het niet meer alleen kunt. Dat je jezelf verwaarloost, niet goed meer eet, te weinig kookt, je huis verrommelt, te weinig beweegt, je geen auto meer mag of kan rijden, je je medicatie vergeet, en nog heel veel meer. De kinderen hebben vaak wel een punt. Vooral echtparen zijn zó met elkaar vergroeid dat ze een ijzersterk team zijn. Maar vaak raakt één van de twee partners dan overbelast omdat hij of zij al ongemerkt jaren aan het mantelzorgen is. Wanneer wij dan gebeld worden, gaan we vooral luisteren. Wat is het levensverhaal van deze cliënt? Wat is voor hem of haar werkelijk belangrijk? Wij walsen niet naar binnen om het huishouden over te nemen. Wij vragen aan de cliënt: ‘wat kunnen wij voor u betekenen?’. En wanneer wij dit vragen weet de cliënt altijd wel wat hij of zij wil. ‘Kunt u samen met mij die kast eens opruimen?’. Of ‘Ik zou zo graag nog eens een hapje gaan eten bij dat restaurant’. Wanneer de cliënt merkt dat wij niet ‘overnemen’ maar ‘vragen’ is er vaak al rust. En wanneer men merkt hoe comfortabel het is wanneer iemand zich werkelijk verdiept in jouw persoonlijke behoefte, is er een solide basis om langdurig en plezierig te kunnen ondersteunen.